Gördüğüm her çocuktan saklanıyorum, utanıyorum. Onların yüzüne bakacak yüzüm olmuyor. Onların tek suçu savunmasız ve masum olmaktır. Onları yok etmek için çok ağır silah ve mühimmata gerek kalmıyor. Tokatlayarak ta, bedeninde sigara söndürerek de, birkaç darbeyle de ölebiliyorlar.
Savaşlarda ölümler olacak, kan akacak, birileri kaybedecek. Fakat son yıllarda işlenen katliamların görüntüleri kan donduruyor. Çocuk cesetlerini Halepçe katliamıyla görmeye başladık. Sonra İran-Irak savaşında, İsrail-Filistin savaşında, Kobani’de, dünyanın bir çok ülkesinde…
Türkmenistan’da annesi ve babası öldürüldükten sonra işkence edilen 6 yaşındaki çocuğun görüntüsü yüreğimi parçaladı. Dün haberlerde izledim, bir polis memuru ailesiyle evine giderken trafik kazası geçiriyor, eşi ve oğluyla hayatını kaybediyor, geriye 3 yaşındaki oğlu kalıyor. O çocuğun tanımadığı bir adamın kollarındaki bakışı da yüreğimi dağladı. Hakkari sokaklarında dilenen kadınların kucağındaki çocuklar da düşündürüyor…
Her zaman derim. Çocuk her yerde çocuktur. Çocuğun dini, dili, rengi aynıdır. Her çocuk masumdur. Çocuğa namlu doğrultan, onu öldürmekle övünen, ettiği işkenceyi sosyal medyada paylaşan zalimlere Allah yeterlidir. Hiçbir zulüm zalime kar kalmaz.
Dünyada her saat başı bir çocuk ölüyor veya öldürülüyor. Çocuklar bahçeyi renklendiren çiçeklerdir. Çiçeksiz bahçenin ne anlamı var ki?
Önümüzde Ramazan bayramı var. Bu kadar kan akarken bayram heyecanı olmaz sanırım. Hakkari son beş yıldır bayramlara yaslı giriyor. Marketlere girdiğimizde kutularda sıralanmış şeker çeşitleri görüyoruz. Çocuk şekeri dedikleri ucuz ve kalitesiz, yani sıradan ve çocukların sevemediği bir tad. Bu bayram bir değişiklik yapsak…
En güzel çikolataları sadece çocuklar için alsak. Bu bayramı sadece çocuklara armağan etsek. Valilik ve belediye muhtarlar aracılığıyla fakir-zengin ayrımı yapmadan çocuklara dağıtmak üzere hediyeler organize etse… Fitre ve zekatlarımızı muhtaç çocuklara versek….
Çocukları kat edenlere inat çocuklara daha sıkı ve sımsıkı sarılsak. Dün bir arkadaşımla akşam ramazan turu atıyoruz. 7 yaşındaki oğlu son birkaç gündür sürekli babasının yatağında yatıyormuş. Babası sormuş; Sen böyle yapmazdın, hiç korkmazdın, kendi yatağında rahat ederdim, neyin var. Aldığı cevap onu çok üzmüş; “Baba beni de öldürecekler mi?”…
Çocukların öldürülmediği, kadınların tecavüz edilmediği, katliamların yaşanmadığı, çiçeklerin solmadığı, barış ve huzur kıvamında bir dünya özlemiyle hayırlı ramazanlar. Yüce Rabbim insan kasaplarına, zalimlere merhamet eylesin…
