Şemsettin UÇAR'dan Ruhun derinliklerine yolculuk

DİLEMMA
İnsan, hayatın gelgitlerinde yaşarken sürekli çelişkilerin içinde savrulup durur. Bazen binlerce hevese boyun eğerken, kısacık bir nefesin yokluğuna yenilir...

İnsan! Yanılgılar içinde, yenilgiler kucağında büyür. Neyse ki yenilgisini hiçbir zaman yanılgı saymaz; çünkü ihtiras, asla yenilgiyi kendi zaaflarını kabul edecek bir sebep olarak görmez.

Hani insan, bazen bu nida mahiyetinde içten haykıran bir dua ile: "İnsan nedir, bir nefeslik boru; Allah’ım, sen nefesimi koru" der gibi...

İnsan işte, çelişir kendi dünyasında; heves ile nefes arasında, heves ile nefis arasında... Unutur, bir nefeslik bir gerçek olduğunu, bir nefeslik bir emanet olduğunu...

İnsan; yarışmadan, yenilgisini yanılgıya saymadan, boş vermemeli kendinden. Düşmemeli ihtirasın avuçlarına; nefes yitirmeden, heves etmeden yanılgılarına...

Yanılgı, insanı bir gerçeğe ulaştıramıyorsa eğer, tecrübeden yoksundur ve her yenilmeye müsaittir çoğu zaman. Çoğu zaman, zaman yetmez arzu dolu heveslerimizin yanılgıya düşüren gerçeklerine...

Tüm gerçekler, bir duanın nidasında feryat edercesine: "İnsan nedir, bir nefeslik boru; Allah’ım, nefesimi hevesimden koru" gibiydi... ŞEMSETTİN UÇAR