İş gereği Ankara, Alanya ve Antalya’ya bir haftalık bir gezinti yaptım. Her tarafta yankılanan çocuk sesleri, kahkaha çığlıkları, yüzü gülen mutlu çocuklar gördüm. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı dolayısıyla da okul bahçelerinde bayram provaları vardı. Dün Hakkari’ye dönüş yaptım. Tekser civarı şehir girişinde bu kez Hakkari’li çocukları gördüm. Kimisi polis araçlarına taş atıyor, kimisi telaşlı koşarak korunmaya çalışıyor, kimi si de biber gazından baygın baygın yerlerde kıvranıyordu.

Bir ülkede iki ayrı çocuk manzarası; biri kaliteli eğitim alan, huzur içinde büyüyen, ekonomik ve sağlık problemleriyle mücadele etmeyen, yüzü gülen çocuklar…. Diğer taraftan yasaklı ve gergin bir ortamda huzur içinde okula bile gidemeyen, daha 3 yaşında iken minicik parmaklarıyla zafer işareti yapan, taş atma mecburiyetinde bırakılan, biber gazıyla nefes alan, şiddet ile büyüyen, olaylar arasında kalarak yerlerde sürüklenen, dayak yiyen, mutsuz ve umutsuz Hakkari’li çocuklar…

Her çocuk daha doğrusu her insan demokratik bir ortamda yaşama hakkına sahiptir. Her çocuk mutlu ve huzurlu bir ortamda büyümeyi hak ediyor. Dünyada en çok şiddet gören ve yaşamlarını kaybeden  kadınlar ve çocuklardır.  Hakkari  başta olmak üzere bir çok kentte sokaklar kan ağlıyor. Hükümet ve Devlet artık bu sancıyı görmelidir. Bu tıkanıklığı çözmek zor değil. Ortadoğuyu andıran bu görüntüler onları hiç mi rahatsız etmiyor.

Her seçim öncesi mutlaka gerginliği tetikleyen yeni bir karar çıkıveriyor. Bu tür ambargo ve yasaklar BDP’nin gücüne güç katıyor. Seçim barajı uygulaması bir demokrasi ayıbı değilmidir? Bu arada sayın İçişleri Bakanımızdan bir istirhamımız olacak; günlük hayatımızın vazgeçilmezi olan biber gazı ayarını biraz düşürün, acısını biraz azaltın. Çocuk bayramında çocuklarımız, gençlik haftasında gençlerimiz ne yazık ki hak etmedikleri bir yaşam tarzıyla mutsuz ve huzursuz nefes almaya devam ediyorlar. Çocukların, kadınların ve hiçbir canlının işkence ve zulüm görmeyeceği barış ve huzur dolu bir dünya diliyorum…