O sadece yakışıklı değil, karizma, saygın, titiz, bakımlı ve özel bir kişilikti. Geriye doğru taranan gür saçları, rüzgarın dağıtmasına izin vermediği özel jölesi, kalın kaşları, traşlı berrak yüzüyle bir ekoldü. Bir konfeksiyon dükkanını dolduracak kadar takım elbisesi vardı.

Her takımın altında uyumlu kravat ve gömleği. Yağışlı havada bile yürüdüğünde ayakkabısına bir damla çamur ve toz sıçramazdı. Güneş gözlüğü bir insana bu kadar mı ayrı bir hava katar. Tüm bunlar herkesin gördüğü “Seyfi Gültekin” modeliydi. Birde gözükmeyen merhamet dolu bir yüreği, hoş sohbeti, akıcı diksiyonu, kalkışı oturuşu, endamı vardı. O bu kayıp kentin kıdemli yakışıklısı ve beyefendisiydi.

Gültekinler ailesinin yolu yokuştur. Ama insanların yüreğini gidiş yolları hep iniştir. Çocuktan büyüğe hepsi saygınlıkları, efendilikleriyle bilinirler.

Seyfi Gültekin, 1932 yılında dünyaya geldi. O mahrumiyet dönemde bile Van Atatürk Lisesinde mezun olup ilk lise diplomasını alanlardan biridir. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesinde 1 yıl eğitim gördükten sonra dönemin olumsuz koşullarına yenik düşerek üniversite eğitimine ara verdi.

Hakkari YSE’de Encümen Başkatibi olarak memuriyet hayatına başladı. Kısa bir süre sonra istifa ederek ticaret hayatına atıldı. Farklı siyasi partilerde il yöneticiliğini de yapan Gültekin evli ve 8 çocuk babasıydı. Baba derken çocuklarının isimlerini bile şiirsel ve anlam doludur; “İlhan-Erhan-Adnan-Seyhan-Ceyhan-Reyhan” gibi…

Seyfi Gültekin’e en büyük darbeyi oğlu Orhan Gültekin vurdu. Babası gibi çok yakışıklıydı. Üniversiteyi yüksek başarıyla tamamlayarak İnşaat Mühendisi oldu.

2005 yılında ömrünün baharında kalp krizi sonucu gurbette hayatını kaybetti. Seyfi Amcanın kalp damarları o an tıkandı. Bu acı artık onu yavaş yavaş hasta edip yatağa düşürdü. Uzaklara değil, evinin karşısında toprağa verdi. Her cama çıktığında gözleri dolu dolu Orhan’ı aradı.

Ölümünden kısa bir süre önce karşılaştık. Ellerinden öptüm. Bedeni ve teni çökmüş olsa bile yine bakımlı ve yakışıklıydı. Kalın kaşlarının altındaki gözleri artık çok net görmüyordu. Ama yine en yakışıklı, en beyefendi ve kravatlıydı.

Van Lokman Hekim Hastanesinde kimseleri rahatsız etmeden sessizce gözlerini hayata yumarak vefat etti. Binlerce insanı ağlattı. Bu defa takım elbisesi ve kravatı yoktu ama tertemiz ve bembeyaz bir kefenle bu dünyaya veda etti.

Onu biz hep özleyeceğiz ve anımsayacağız. Sadece Gültekin ailesinin değil hepimizin Ata’sı, değeri, büyüğüydü. Kendisine yakışır bir cenaze merasimi ve taziye töreni ile uğurladık.

Bizim karşımıza hep şık ve yakışıklı çıktı. Allah’ın huzuruna da yüreği tertemiz, bir karıncayı bile incitmeden, yardımsever ve hoşgörüsüyle çıktı.

Seyfi Gültekin asla unutulmaz…