DOZERİN DEMİR GÜCÜ, YÜREĞİN İNSAN SICAKLIĞI.

Hakkâri’nin dağları kadar yürekli, toprağı kadar bereketli bir insandı Ahmet Taş… Halkın dilinde “Ahmedê Gazi” diye anılırdı. 1960’lı yıllardan 1986’ya kadar YSE’de (Yol Su Elektrik) dozer operatörü ve şantiye şefi olarak görev yaptı.

O yıllarda Hakkâri’nin her yolu bir mücadeleydi, her köy bir dağın ardında saklı bir umut gibiydi. Yol yoktu, elektrik yoktu, imkân yoktu… Ama Ahmedê Gazi vardı.

Bir dozerin gür sesiyle uykudan uyanan köyler, onun emeğiyle medeniyetle tanıştı. Kimi zaman aylarca evinden uzakta, karda, çamurda, fırtınada çalıştı. Ne kar dinledi, ne yağmur…

Dağlardan yolu o açtı, köylere umudu o taşıdı. Bugün bir köy yolundan araçlar geçiyorsa, o yolun altında Ahmedê Gazi ve onun gibi nice isimsiz kahramanın alın teri vardır.

O, sadece bir işçi değildi; bir dönemin sembolüydü. O yıllarda YSE, Hakkâri’nin “bacasız fabrikası”ydı.

Binlerce emekçi, zorlu coğrafyada devletten çok daha önce vatana hizmet eden bir nefer gibiydi. Ahmedê Gazi, bu neferlerin en önünde, dozerinin direksiyonunda bir yiğitlik abidesiydi.

1983 yılında, Hakkâri’nin sarp dağları arasında yer alan Yoncalı (Anitos) köyünde çekilen ve Türk sinema tarihine adını altın harflerle yazdıran “Hakkari’de Bir Mevsim” filminde, Ahmedê Gazi bu kez dozerin başında değil, kameraların karşısındaydı.

Zor doğa koşullarında filmin ulaşım ve lojistiğini üstlenirken, film ekibi onun çalışkanlığını ve samimiyetini görüp “Postacı” rolünü ona verdi. Böylece Ahmedê Gazi sadece Hakkâri’nin yollarında değil, Türk sinemasında da iz bıraktı.

Bugün, aradan 42 yıl geçmiş olmasına rağmen, o filmin geçtiği köyü yeniden görmek, o anıları tazelemek apayrı bir duyguydu. Oğlu Murat Taş, bir görev vesilesiyle Yoncalı köyüne gittiğinde, babasının ayak izlerinin hâlâ o taşlarda, o yollarda yaşadığını hissetti.

“Babamın emeğiyle açılan yollar bugün hâlâ kullanılıyor. Her taşında, her virajında onun alın teri var,” diyordu gözleri dolarak.

Köyde onu tanıyanlar hâlâ “Allah ondan razı olsun” diyerek dua ediyor, adını saygıyla anıyorlardı.

Köy muhtarı Ramazan Orhan filmdeki sahnelerin geçtiği yerleri tek tek gezdirirken, yanında Bülent Çatal ve Salman Kaya da vardı. O an, sadece bir ziyaret değil, bir vefa yolculuğuydu. Ahmedê Gazi’nin hatırası, o dağlarda yankılanan bir dua gibi yeniden can buldu.

Yoncalı (Anitos) Köyü Muhtarı Ramazan Orhan” başta merhum Ahmet Taş (Ahmedê Gazi) olmak üzere o dönemde köylerimizde büyük emek veren tüm YSE çalışanlarına en içten teşekkürlerimi ve minnetlerimi sunuyorum.

Zor coğrafyada, imkânsız denilen şartlarda yollar açtılar, köylerimize hizmet getirdiler. Bugün bizler o emeklerin izinde yaşıyoruz. Allah hepsinden razı olsun, emekleri unutulmayacak”.

Bugün, Hakkâri’nin köylerinde, yollarında, hatta o taşların sessizliğinde bile onun izini görmek mümkün. Ahmedê Gazi artık aramızda değil ama ardında bıraktığı hizmet, alın teri ve tertemiz bir isim var.

O, bu toprakların gerçek kahramanlarından biriydi.

Ne bir madalya istedi, ne bir teşekkür…

Yaptığı her işi vatanına, halkına hizmet saydı.

Onun gibi nice YSE emekçisi, o zor coğrafyada alnının akıyla çalıştı, geldi geçti.

Ama Ahmedê Gazi adı, hâlâ Hakkari’nin yollarında yankılanan bir emek duası olarak yaşamaya devam ediyor.

Ruhu şad olsun,

Emeğiyle, yüreğiyle iz bırakmış tüm YSE emekçilerine rahmet ve minnetle…