Futbolun Sessiz Çığlığı
"Bir Şehir Sahipsiz Bırakıldığında: Hakkâri ve Futbolun Sessiz Çığlığı"
Bu yıl Van, Ağrı, Batman, Mardin, Bingöl ve daha nice Doğu ve Güneydoğu ili, futbolda başarı hikâyeleri yazdı.
Bölge insanının inancı, şehirlerin takımına sahip çıkması, yerel yönetimlerin ve iş dünyasının el birliğiyle gösterdiği gayret; bu başarıların temelini oluşturdu.
Çünkü herkes elini taşın altına koydu.
Herkes kendi ilinin armasını, renklerini onur meselesi bildi.
Bu birliktelik, o takımları hedeflerine taşıdı.
Ama biri hariç: Hakkâri…
Yıllardır sessiz sedasız kendi kaderine terk edilen, nice cevher barındıran bu dağ şehrinde bir türlü futbola umut yeşeremedi.
Çünkü burada "birlik" kelimesi sadece sözde kaldı. Hakkâri futbolu her sezon sahipsizlikle, imkânsızlıkla mücadele ediyor.
Oysaki bu şehirde futbol bu şehrin gencinin, çocuğunun hayalidir.
Ama hayaller de sahip çıkılmadığında soluyor.
Peki, neden Hakkâri?
Neden bir tek bu şehir başarıdan bu kadar uzak?
Neden bu kadar sessiz, neden bu kadar yalnız?
Cevap acı ama net: Sahipsizlik.
Ne iş insanı destek veriyor, ne sivil toplum kuruluşları dertleniyor, ne esnaf sahipleniyor, ne de kanaat önderleri bu takımı kendi evladı gibi görüyor.
Dernekler suskun, camialar uzak.
Şehirdeki futbol takımları yıllardır çırpınıyor ama duyacak kulak, görecek göz yok.
İlin Valisi dışında hiç kimse bu mücadeleyi omuzlamıyor.
O da olmasa, bu şehirde futbol diye bir şey kalmayacak belki de.
Saha yok.
Tesis yok.
Alt yapı yok.
Destek yok.
Peki, umut nasıl olacak?
Bu şehirde nice gençler var; ayakkabısı yırtık, kalbi umut dolu.
Dağların arasında top koşturan çocuklar, bir gün Hakkâri Zapspor, Sümbülspor, Merzanspor, Gençlerbirliği nice takımın formasını giymenin hayalini kuruyor.
Ama hayaller beton zeminlerde sakatlanıyor. Sadece yetenek değil, omuz arıyorlar.
Yalnız bırakılmış bir şehre omuz olmak bu kadar mı zor?
Bugün Van’ın, Mardin’in, Batman’ın başarıları konuşuluyorsa, bunun altında “biz birlikteyiz” ruhu yatıyor.
Ama Hakkâri’de hâlâ “ben yokum” diyenlerin çokluğu…
Ve o yüzden bu şehir hâlâ aynı yerde sayıyor.
Bu bir sitemdir…
Bir çağrıdır…
Ey Hakkâri’nin iş insanı, ey STK’sı, esnafı, kanaat önderi…
Hakkâri’deki futbol takımları sadece bir futbol takımı değildir. Bu şehrin geleceğidir. Bu çocukların hayalidir.
Biraz vicdan, biraz sorumluluk…
Birlik olalım. Yoksa bir gün bu şehrin tek neşesi olan futbol da sessizliğe karışacak.
Ve biz “neden?” diye hayıflanırken, cevabı zaten biliyor olacağız:
Sahip çıkmadık…
— Bir Hakkârili olarak içim yanıyor. Bu sahipsizlik artık Hakkâri’ye yakışmıyor.
