5 Haziran Dünya Çevre ve Koruma Günü, yalnızca bir tarih değildir; doğanın kalbini duymanın, toprağın sesine kulak vermenin zamanıdır. Her yıl kutlanır; ama asolan yalnızca bir gün değil, her gün çevre bilinciyle yaşamak, yeşile sahip çıkmaktır. Çünkü doğa bize ait değildir; biz doğaya aitiz.

Ekosistem, milyonlarca yıllık bir dengedir. Bu dengeyi bozmak, yalnızca bugünümüzü değil, geleceğimizi de kuraklığa, yoksunluğa, yaşamsızlığa sürükler. Hakkari’nin dağlarında yetişen endemik bitkiler, sadece birer ot parçası olarak görülemez. Kopardığımız her dalın yerine yenisi gelmesi için kökleriyle oynamamak, doğaya saygının en temel kuralıdır.

Bugün şehirlerimizde, sokaklarımızda, köy yollarında hâlâ gelişi güzel atılan çöplerle karşılaşıyoruz. Çocuklarımız bu manzaraları görerek büyüyor. Oysa onlara tertemiz bir çevre bırakmak boynumuzun borcudur. Nehirlerimizin, derelerimizin berrak akması yalnızca hayal değil. Zira suyun sesi durulduğunda, doğanın feryadı yükselir.

Ağaçları kesmek, sadece bir gövdeyi devirmek değildir; bir canı susturmak, bir yaşamı yarıda bırakmaktır. Oysa her ağaç, gökyüzüne uzanan bir umuttur. Özellikle Hakkari gibi doğasıyla bütünleşmiş coğrafyalarda, ağaçların çoğalması demek yaşamın yeniden kök salması demektir.

Şehir temizliği yalnız belediyelerin işi değildir. Her bireyin sorumluluğudur. Ellerimizle doğaya bıraktığımız her atık, yarınlarımızdan eksilen bir parça olur. Çöp kutusu bir vicdan terazisidir; kullandıklarımızı vicdanla tartıp öylece doğaya iade etmeliyiz.

Sanayileşme, plansız büyüme, orman alanlarını tehdit eden yaklaşımlar artık bir son bulmalıdır. Toprağı kazandığımız madenlerle değil, koruduğumuz doğayla ölçmeliyiz. Çünkü doğanın bize ihtiyacı yok; bizim doğaya ihtiyacımız var.

5 Haziran vesilesiyle bir çağrı yapalım: Dağ keçilerine, kekliklere, kartallara, sincaplara; yani tüm doğanın asil sahiplerine yaşam hakkı tanıyalım. Onların sesini duymazdan gelmek, aslında kendi vicdanımıza sırt çevirmektir.

Ve bir kutlama, yüreklere işleyen bir teşekkürle son bulmalı: Ey doğa, ey yeşil, ey toprak… Bizi büyüttün, doyurdun, korudun. Artık sıra bizde. Ağaçlar dikelim, toprakla yeniden barışalım. Hakkari güzelleşsin; çünkü güzellik, doğanın yeşerdiği yerde başlar.